Wiadomość

Post zawiera niecenzuralne słowa.
Pewnie wiele osób z Was się tego nie spodziewało - tak jak ja, ale niestety się stało.
Długo wachałam się z napisaniem tego posta. Myślałam, że to tylko chwilowe, że zaraz znowu będę czerpać z tego radość, a problemy prywatne znikną. Niestety życie nie jest tak kolorowe:)
Jak na najbliższy czas kończę z pisaniem. Z blogiem. Pisaniem dla samej siebie.
Mam tak cholerną pustkę w głowie, której nie potrafię wypełnić! Starałam się już na siłę, ale wychodzą tylko same badziewia. Mam na myśli pisanie tego opowiadania, jak i tego, które piszę prywatnie - dla samej siebie.
Mam już taką załamkę w życiu prywatnym, że próbując pisać i wymyślać coś na siłę pogrążam się jeszcze bardziej, sama przed sobą. Starałam się napisać kolejny rozdział chyba dziesięć razy i wszystko kasowałam.
Tak samo z moim prywatnym projektem. Można śmiało powiedzieć, że wszystko co robię ostatnim czasy wychodzi do dupy!
Blog "Zbuntowana księżniczka" zostaje oficjalnie zawieszony, na czas nieokreślony.
Tak sobie ostatnio myślałam nad tym co powiedział mi ktoś ważny dla mnie, któś kto czyta te moje wypociny. Ta osoba stwierdziła, że ja i Blanka jesteśmy do siebie bardzo podobne. Swoje problemy przelewam na papier, staram się ich pozbyć niepodświadomie, próbuję jakoś sobie ulżyć.
I ta osoba ma racje. A ja dopiero teraz zastanowiłam się nad tym trochę głębiej.
Lecz w tym czasie pisanie i przelewanie emocji na papier nie pomaga.
Nie będę Was prosić o wybaczenie, bo sama mam dość swojego bezsensownego pierdolenia.
Kiedyś wrócę. Nabiorę sił, uporam się z prywantymi problemami, a może w tym czasie natchnie mnie niesamowita wena.
Karla:)

Rozdział 6 ~Poczułam się lepiej~

      Zeskoczyłam z jachtu z ciężką torbą i ruszłam boso po molo w stronę stacji. Odłożyłam torbę za drzwiami kadry i ruszyłam korytarzem do pokoju, w którym powinien siedzieć Maciek. Rozmawiał z Natalią, która kiedy mnie ujrzała odezwała się do Maćka;
- W takim razie idę na resztę mojego dyżuru - wyszła zamykając za sobą drzwi.
Westchnęłam.
     Wciąż byłam w kombinezonie, który na szczęście był suchy. Mężczyzna, którego uratował Rafał, nie odzyskał przytomności, ale oddychał. Kobieta wsiadła razem z nim do karetki, a ja zostałam aby zaprowadzić ich jacht z powrotem do brzegu.
- Jest zła - usiadłam okrakiem na krześle obrotowym i założyłam ręce na jego oparcie.
- Była zła - powiedział zmęczonym głosem - ale zrozumiała, że nie mogli na nią czekać - dalej szkrobał w drewnie, tak jak godzinę temu. Spojrzał na mnie i przeleciał mój strój wzrokiem - Jak się przebierzesz, to mi opowiesz, jak poszło.
Posłusznie wstałam i wyszłam, skierowałam się na łódź ratowniczą, którą sprzątał Mateusz. Przechodząc boso, przez molo otarłam się mocno stopą o deskę i chwilę później leciała z niej stróżka krwi.
- Masz szczęście - mruknęłam do siebie, oglądając ranę.
Po chwili stałam na łódce i rozglądałam się za moimi czerwonymi spodenkami i koszulką tego samego koloru..
- Chyba tego szukasz - spojrzałam w górę i w ostatniej chwili złapałam ciuchy.
Twarz Mateusza zzieleniała. Spojrzał na moją stopę. Jego oczy jakby się rozszerzyły i zmieniły kolor na ciemniejszy. Albo na czerwony...
- Skaleczyłaś się? - spytał patrząc na moją stopę.
- Tak. Obdarłam się na desce - pokazałam palcem za siebie, na molo. Porwał szmatę z poręczy i się odwrócił.
- Idź to obmyj - rzucił przez ramię, jakby zły. Zrobiłam duże, zdziwione oczy i podniosłam nogę, aby przyłozyć do niej szmatę. W ostatniej chwili zobaczyłam, że jest umazana jakąś czarną mazią. Upuściłam ją na pokład i razem z ciuchami zeszłam kuśtykając, tak aby nie dotknąć raną o ziemię.
      W ubikacji zawinęłam ręcznikiem papierowym stopę i się przebrałam. Ktoś zapukał do łazienki.
- Już wychodzę - powiedziałam i wzięłam kombinezon do ręki.
- Całe szczęście - za drzwiami stała Natalia, która przeskakiwała z jednej na drugą nogę - Nawet nie wiesz, jaki ten Rafał jest uparty. Nie rozumie potrzeb kobiety - mówiąc to ominęła mnie szybko i zamknęła się w ubikacji. Ruszyłam do pokoju, na dyżur. Maciek, tak jak przedtem szkrobał w drewnie.
     Sięgnełam do apteczki i wyciągnęłam wodę utlenioną i plaster. Maciek patrzył zaciekawiony i się lekko uśmiechał.
- Tak Ci wesoło? - spytałam, kiedy siadałam na krześle.
- Daj to - polecił, odłozył drewienko na biurko i przysunął się na krześle do mnie wyciągając rękę po moją nogę. Patrzyłam na niego, przez dłuższą chwilę, aż sam chwycił moją nogę i położył ją sobie na swoim kolanie, tak aby widzieć ranę.
- Mogłam to zrobić sama, to tylko zadrapanie - oparłam się wygodniej.
- Studiuję medycynę - powiedział i szybko na mnie spojrzał, jakby to wszystko tłumaczyło.
- Wow - zaśmiałam się - Polanie wodą ranę i nałożenie plastra rzeczywiście wymaga fachowej roboty - mówiłam, przez śmiech, a on się tylko na mnie popatrzył poważnie i zaraz także wybuchł śmiechem.
- Mam Ci to zrobić? - opanował się w koncu - To bądź cicho - powrócił do oglądania rany.
- Dobrze, Panie doktorze - powiedziałam trochę poważniej.
      "Pan Doktor" ściągnął ręcznik papierowy z mojej stopy i oglądnął ranę, otarł ją od krwi i chwilę na nią patrzył.
- Rajcuje Cię to? - zaganiłam śmiechem.
- Co? - spytał i spojrzał skoncentrowany na mnie.
- Patrzenie na rany, krew...-patrzył na mnie ze zdziwieniem - Wiesz..trochę już się na nią patrysz. Nie znam się, aż tak dobrze - powiedziałąm znacząco - ale wydaję mi się, że wystarczy polać i przykleić plaster - zmarszczyłam rozbawiona czoło.
Polał ranę wodą utlenioną i patrzył na nią znowu trochę. Wreszcie przykleił plaster.
- Zadrapanie jest malutkie, za trzy dni już pewnie nie będzie śladu - wzięłam stopę.
- Dziękuję doktorze - uśmiechnęłam się promiennie.
- Zalecam odpoczynek - wyprostował się i udawał, że poprawia fartuch medyczny - Przepiszę Pani leki przeciwbólowe - przysunął się wyprostowany do biurka, a ja się śmiałam na całe gardło. Sięgnął po kartkę i długopis i coś zaczął pisać.
- Proszę - podał mi kartkę, wciąż wyprostowany.

Angel

      Patrzyłam na kartkę dłużej, niż powinnam. Spojrzałam na Maćka, który powrócił do rzeźbienia. Przesunęłam się na krześle pod ścianę i złożyłam kartkę do kieszeni spodenek. Nie wiem dlaczego, ale na długi czas nastała cisza, aż w końcu się odezwał.

- Jak? - odwróciłam się zdziwiona w jego stronę.

Przerwał szkrobanie nozykiem w drewnie i patrzył na mnie, czekając aż zacznę mówić.

- Co "jak"? - spytałam zdziwiona i zaśmiałam się nerwowo.

- Jak się dałaś przekonać?

- Na co? - wciąż nie rozumiałam o co mu chodzi.

- Do tego, że się tu znalazłaś. Kiedyś uwielbiałaś pływać, ale zawsze traktowałaś to jako hobby. Z tego co pamiętam, to nigdy nie brałaś pod uwagę ratownictwa wodnego.

- Jak to: "z tego co pamiętam"? My się znaliśmy? - pytałam zdezorientowana i próbowałam sobie coś przypomnieć, lecz w głowie miałam pustkę.

- Kiedyś.

Szkoda, że zapomniałam o tym, że kiedyś go znałam, a nie o innych wydarzeniach.

Milczał.

- Byłoby miło, gdybyś przypomniał - uśmiechnęłam się ironicznie, na co on tylko pokazał śnieżnobiałe zęby i dołeczki w polikach.

- Ciężko Ci idzie komunikowanie się z ludźmi, za pomocą SŁÓW - podkreśliłam ostatnie słowo.

- Raczej ze ślicznymi kobietami - podniósł głowę w moim kierunku, a ja poczułam żar na policzkach - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- Siedem miesięcy temu mój tata zachorował - zaczęłam po chwili.

- Janek mówił...- przerwał mi poważnym tonem. Odłożył drewno na dobre i zaczął uważnie słuchać.

- W domu już nie było tak jak kiedyś - przypominałam sobie po kolei wszystkie wydarzenia - Zresztą dawno nie było już tak jak kiedyś - miałam na myśli śmierć Filipa - Ojciec trafił do szpitala, mama udawała przed wszystkimi, że się trzyma, Filip wyjechał na studia...-przerwałam na chwile.

- A Ty...? - spytał łagodnie.

- A  ja zamknęłam się w sobie jeszcze bardziej, niż przedtem - ucichłam na chwilę - Już od dłuższego czasu nie rozmawiałam z nikim z klasy, a wtedy już nawet rzadko chodziłam do szkoły. Kiedy tacie się polepszyło, mi także. Zaczęłam normalnie jeść, chodzić do szkoły i rozmawiałam z nim codziennie. Przez telefon lub do niego chodziłam.

- Ale z Twoim tatą znowu było gorzej.

- Tak, wrócił do domu, ale dwa miesiące temu znowu znalazł się w szpitalu. Mama z Filipem mieli dość patrzenia jak on i ja się wykańczamy. Myśleli, że to, że mnie z nim wyślą, że odpocznę od tamtego miejsca i ludzi, może mi coś pomoże...

- I pomogło? - uśmiechnął się delikatnie.

- Nie spodziewałam się tego..ale tak. 

Maciek się uśmiechnął. Nie tak jak wszyscy współczująco, kiedy mnie widzieli. Tylko z lekką dumą na twarzy. Jego uśmiech sprawił, że kolejny raz się śmieję.

Rozdział miał się nie pojawić, dopóki nie będzie 5 komentarzy, ale zaaktualizowałam go dopiero kilka dni temu, czyli 4, czy więcej dni po opublikowaniu. 

Albo wiecie...

Jeśli Ci się podoba, skomentuj

Nie będę nikogo zmuszać, jeśli się podoba, to piszcie coś, wystarczy głupia kropka. Po prostui chcę wiedzieć, czy to MOJE pisanie ma dla kogoś sens. Chcę wiedzieć, czy ktoś czyta te "wypociny" ;p

Rozdział 5 ~Aniele~

      Piąty dzień tutaj przeminął jak zwykle. Rano bieganie z Piotrem, prysznic, śniadanie, basen, zajęcia z pierwszej pomocy i następnie dyżury. Dzisiaj po raz pierwszy będę siedzieć w bazie i odbierać wezwania. Wszyscy się rozeszli w swoje strony, przeskoczyłam co dwa schodki i znalazłam się w środku budynku. Przeszłam przez niebiesko-biały korytarz, obok składziku, gabinetu Pawła, kadry, aż znalazłam się pod drzwiami odpowiedniego pokoju. Gdybym szła dalej doszłabym do basenu, na końcu korytarza.
     

Rozdział 4 ~Co Ty taka mokra?~

       Doszłam na zbiórkę jako ostatnia. W zasadzie, to dobiegłam. Ustawiłam się w rzędzie, obok Natalii i stanęłam na baczność. Ania tylko na mnie spojrzała i nic nie powiedziała.
- ...jak już mówiłam, za pół godziny zaczynacie dyżury - mówiła dalej, a ja spojrzałam na otwierające się drzwi ośrodka, za jej plecami.
       Poczułam jak moje ciało się lekko napina. Po chwili zdałam sobie sprawę, że moje pięści są zaciśnięte i mokre. Rozluźniłam uścisk i otarłam je lekko o czerwone spodenki. Z budynku wyszedł Maciek, w swoim czerwonym stroju. Pochwycił mój wzrok i się lekko uśmiechnął, a potem coś powiedział bezgłośnie, ale nie mogłam zrozumieć o co mu chodzi.

Rozdział 3 ~Pierwszy dzień rybki~

       Brunetkę, jak i resztę dziewczyn w domku obudziła piosenka Britney Spears The One That Got Away, lecąca z telefonu Natalii. Blanka przetarła oczy i usiadła na łóżku, patrząc na resztę dziewczyn. Oliwka siedziała gotowa na swoim łóżku, czytając książkę. Reszta dziewczyn nie miała zamiaru wstawać. Natalia, nie podnosząc głowy wyłączyła budzik i leżała dalej.
- Późno wczoraj wróciłaś - zauważyła Oliwka i spojrzała z nad książki na Blankę, oczekując odpowiedzi.
Blanka spojrzała zdziwiona na dziewczynę, ale chwilę potem z jej wyrazu twarzy nie dało się nic wyczytać. I co? Czekasz na plotki. Myślisz, że jeśli mamy ze sobą spędzić dwa miesiące, to zostaniemy przyjaciółkami? No to chyba się grubo pomyliłaś. Nie znam Cię. I nie mam zamiaru pogłębiać naszej znajomości. Szybko odgoniła od siebie te myśli. Co się ze mną dzieję?! 
- Chciałam odetchnąć świeżym powietrzem - odpowiedziała i wzięła telefon do ręki. Była zdziwiona tym, że w ogóle ma takie myśli. Przecież ona jej nic nie zrobiła.
Spojrzała na wyświetlacz komórki, jeden SMS od operatora i od Pauliny.

Bohaterowie

Blanka

"Są takie chwile, w których człowiek przytuliłby się nawet do jeża"włosy; szatynka, kolor lekko przechodzący w rudy, lekka grzywka
oczy; jasny błękit
wzrost; 172cm
sylwetka; szczupła
charakter; spokojna, potrafi się odgryźć, kiedy ktoś ją zdenerwuje, nieufna
sport; bieganie, należy do szkolnego kółka pływackiego
rodzina; na kurs przyjechała z bratem Jankiem, który jest ratownikiem, zostawiła mamę Amelię i ojca Marka w domu

 Janek ratownik

"Bóg stworzył człowieka, ponieważ rozczarował się małpą. Z dalszych eksperymentów zrezygnował"

włosy; szatyn, włosy postawione do góry

oczy; brązowo-zielone

wzrost; 189cm

sylwetka; umięśniony, dobrze rozbudowany

charakter; żartobliwy, miły, opiekuńczy względem swojej siostry, troskliwy, niekiedy agresywny

sport; siłownia, pływanie

zawód; ratownik wodny, od nowego semestru zaczyna studiować architekturę

rodzina; przyjechał z siostrą Blanką, matka Amelia i ojciec Marek

 Maciek ratownik

"Dobra rada, to coś co człowiek daje, gdy już jest za stary, by dawać zły przykład"

włosy; brunet, krótkie włosy po bokach

oczy; ciemne

wzrost; 187cm

sylwetka; dobrze zbudowany

charakter; miły, dowcipny, przyjazny, tolerancyjny, mógłby mieć wszystkie, ale nie ma żadnej

sport; siłownia, pływanie, często gra na plaży w siatkówkę

zawód; ratownik wodny, od nowego semestru zaczyna studiować medycynę

rodzina; ojciec Paweł - kierownik, brat Piotr - ratownik, matka nie żyje

Piotr ratownik

"Każdy człowiek jest jak Księżyc. Ma swoją stronę, której nie pokazuje nikomu"

włosy; ciemny brunet

oczy; piwne

wzrost; 189 cm

sylwetka; dobrze zbudowany, umięśniony

charakter; lekko zaborczy, twardy, ale miły, lekko agresywny

sport; pływanie, bieganie

zawód; ratownik wodny, nauczyciel wychowania fizycznego w gimnazjum

rodzina; ojciec Paweł - kierownik, brat Maciek - ratownik, matka nie żyje

Julka

"O wartości człowieka świadczy lista jego przyjaciół, o popularności - lista wrogów"

włosy; blondynka, długie włosy

oczy; niebieskie

wzrost; 177 cm

sylwetka; szczupła

charakter; miła, lekko stronnicza, troszkę rozpustna

sport; pływanie, tenis ziemny

rodzina; starsza siostra Ela

 Maks

"Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie, o tym czego nie zna"

włosy;  brunet z grzywką

oczy; jasny błękit

wzrost; 182 cm

sylwetka; umięśniony

charakter; miły, troskliwy, szybko się zakochuje

sport; bieganie, pływanie, należy do szkolnej drużyny koszykówki

rodzina; ~~~~~~

Kamil

"Człowiek wytarza zło, jak pszczoła miód"

włosy; ciemny blondyn z grzywką

oczy; niebiesko-zielone

wzrost; 184 cm

sylwetka; umięśniony

charakter; lekko agresywny, tajemniczy, raz miły, za chwilę oschły

sport; pływanie, tenis stołowy

rodzina; brat Mateusz

Adam

"Czasem o byle cień, człowiek ma żal do człowieka, a życie jak osioł ucieka"

włosy; krótko obcięty, ciemny blond

oczy; jasna zieleń

wzrost; 180 cm

sylwetka; umięśniony

charakter; miły, zabawny, rozmawia z każdym, nieważne, czy za nim przepada, czy też nie

sport; pływanie, siatkówka

rodzina; ~~~~~~

(resztę bohaterów zaaktualizuję niedługo)

Liebster Blog Awards

Na początku bardzo dziękuję Marceli z bloga http://huncwotko.blogspot.com/ ;))
Pytania do mnie;
1. Co sądzisz o moim blogu?
Fajnie piszesz, podoba mi się to ;))

2. Jaki jest Twój ulubiony film?
"Love, Rosie", "Trzy metry nad niebem" i czekam na "Fallen", które będzie na podstawie mojej ulubionej książki.

3. Co lubisz robić w wolnym czasie?
Śpiewam, kiedy nikt nie słyszy, lubię chodzić z moim psem na spacery, kocham spać i czytać ;)

4. Czy uprawiasz jakiś sport, jeśli tak, to jaki i dlaczego to robisz?
Często jeżdżę na basen i ostatnio zaczęłam rekreacyjnie biegać, no i jeszcze jeżdżę na rowerze do szkoły. Ale nie należę do żadnych klubów, jeśli o to Ci chodzi :)

5. Lubisz truskawki?
Kocham.

6. Jakiej słuchasz muzyki?
Tego co wpadnie w ucho. Bardzo często MKTO i Lodo Comello, piosenki z Mariposy (ubóstwiam).

7. Jakie jest Twoje ulubione danie?
Krewetki i lazania *.*

8. Jaką chciałabyś mieć nadprzyrodzoną moc?
Czytać w myślach, wiedzieć kto co czuję:))

9.Jaka jest Twoja ulubiona książka?
Tak jak już wcześniej wspominałam, to Fallen-Upadli, ale też Pamiętnik Księżniczki, Strażnicy Historii, seria Rywalek i Bunt Bogini.

10. Lubisz spać?
To jest czynność, która mogłabym robić do końca życia.;)

11. Ile masz lat?
Za 6 miesięcy 15 :)

Ja nie nominuje nikogo, ponieważ ostatnio nie czytam zbytnio blogów :)
Jeśli chcecie, to możecie pisać jakieś pytania, a ja na nie odpowiem.
Karolina

Rozdział 2 ~Tajemnica~

       Blanka leżała właśnie na swoim tymczasowym łóżku pod oknem, kiedy do ich domku wbiegli chłopcy. Dziewczyna z małą brunetką -która jak się dowiedziała, miała na imię Natalia - podniosły się szybko z pozycji leżącej, do siedzącej. Ruda - inaczej Karina, ale z racji koloru jej włosów, było im łatwiej - pisnęła głośno, a Julka z Oliwką popatrzyły tylko na nich i się nie odezwały.

- Cześć dziewczyny - odezwał się jeden z nich. Blanka rozpoznała go.

Ten co przyszedł na ostatnią chwilę.
- Jestem Adam - uśmiechnął się lekko.
- Cześć - odpowiedziały lekko zszokowane. Blanka patrzyła na każdego po kolei.

Rozdział 1 ~Początek~

        Samochód się zatrzymał, pod wysokim drzewem, zaraz obok stacji ratowniczej. Dziewczyna spojrzała na brata, który odpiął swój pas i spojrzał na nią lekko się uśmiechając.
- Zaraz wrócę, poczekaj chwilę. - otworzył drzwi i ruszył w stronę niewielkiego budynku.
        Na wprost niego znajdowało się jezioro i drewniany pomost. Zacumowane były do niego łodzie. Dziewczyna rozpoznała wśród nich dwie, należące do stacji, niewielkie żółto-czerwone. Oraz parę białych, lśniących łodzi.
       Jezioro o tej godzinę wydawało się czerwone, którego kolor przechodził w fiolet i pomarańcz. Przed budynkiem stała grupka młodych ludzi z walizkami. Trzech chłopaków i cztery dziewczyny. Mieli może około 17-19 lat.
Pewnie kursanci - pomyślała Blanka.
Przyjrzała im się bardziej i zauważyła, że chłopcy mają bardzo szerokie ramiona i rozbudowaną klatke piersiową.
Skoro są pływakami, to normalne debilko - skarciła się w myślach.

Prolog

      Mieliście kiedyś tak, że po prostu chcieliście przestać istnieć?
Ja mam tak codziennie...od roku.
      Ludzie uważali mnie za zwykłą dziewczynę, nie zwracali na mnie większej uwagi, dopóki rok temu nie zdarzył się ten nieszczęsny wypadek.
      Przeżyłam 16 wiosen, które spędziłam w małej miejscowości, niedaleko Kołobrzega.
Prawie każdy dzień spędzałam w morzu, pływając. Czasem z bratem, przyjaciółmi lub sama. Z reguły sama, ale tak bywało lepiej. Mogłam przynajmniej pomyśleć, czy też się wypłakać.
      Mój dziadek mówi, że zanim nauczyłam się chodzić, to pływałam.
Razem z Jankiem, moim bratem mamy wielki sentyment do wody. Mamy to właśnie po dziadku. W wodzie czuję się jak ryba, a nawet lepiej.
      "Zawodowo" - jeśli tak to można nazwać - nie pływam już prawie rok. Można powiedzieć, że zrobiłam sobie przerwę. Od ludzi i całego świata.
Skończyłam chodzić na treningi, pływałam tylko czasem w morzu, po szkole. Przez zimę chodziłam na basen wujka. Jego nie ma prawie nigdy w domu, a klucze są u nas, albo sobie odpuszczałam.
      A teraz? Mama powiedziała, że potrzebuję wakacji, że muszę odpocząć od tego miejsca. Więc wysłała mnie z bratem. Ale ja myślę, że po prostu wszyscy zdecydowali, że tak będzie lepiej. Że jeśli nie będę widzieć ludzi, którzy mnie zabijają samym wzrokiem i jeśli nie będę patrzyć na chorobę taty, w jakim jest stanie, to nie będę tego tak przeżywać.
"Przydadzą Ci się wakacje kochanie. Musisz odpocząć po tym co się stało, nie możesz się wciąż zadręczać. To nie była Twoja wina." To były ostatnie słowa, które usłyszałam z usta taty. Potem go zabrali do szpitala i nie można go było odwiedzać.
      Usłyszałam kliknięcie, a chwilę później obok na siedzeniu siedział Janek.
- Będziemy za piętnaście minut - odezwał się lekko ochrypniętym głosem i podał mi wodę mineralną i batonika.
      Teraz znowu będę pływać. Codziennie. Po parę godzin...Będę robić to co kocham. Lecz jest problem...
Ja tego nie chcę.

_______________________

Prolog nie spełnia moich oczekiwań, ciągle mam wrażenie, że zapomniałam o czymś powiedzieć, ale nie mogę sobie przypomnieć, co to było takiego.

Mam nadzieję, że chociaż trochę przekonaliście się do czytania, że może poczekacie na rozdział pierwszy :)

Karola

W takim razie "Witam" :)

Hej!
Nie będę o sobie pisać, bo to chyba nikogo nie obchodzi, wystarczy Wam tyle, że nazywam się Karolina.
Jest to mój drugi blog (w sumie to czwarty, ale dwa z nich pisałam bardzo krótko, więc się nie liczy).
Nie chcę się rozpisywać, nawet nie wiem za bardzo o czym tu pisać.
Postaram się, aby rozdziały pojawiały się jeden raz w tygodniu. Czasem może wrzucę coś dwa razy, ale to będą naprawdę wyjątki. Tak jak kazdy, chodze do szkoły i mam swoje obowiązki, więc zrozumcie :)
Niektórzy mnie znają z poprzedniego bloga, ale mam nadzieję, że pojawią się też nowe osoby.
No to chyba tyle... No i mam nadzieję, że historia Wam się spodoba. Może nie, to juz wasz wybór.
Prolog pojawi się jeszcze dzisiaj, więc życzę miłej lekturki :)
Karola